เช้าตรู่ของวันหนึ่ง ตื่นมาพร้อมกับความวิตกกังวลเล็กน้อย เพราะประจำเดือนไม่มาเป็นวันที่ 4 ตั้งใจเลยว่าวันนี้จะตรวจให้รู้ไปเลยว่าท้องรึเปล่า ละแล้วมันก็ออกมา 2 ขีด !! ความตกใจเริ่มเป็นความกังวล เพราะก่อนหน้านั้นไม่กี่เดือน เริ่มรักษารอยแผลจากสิวที่เกิดจากฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงเพราะรักษาซีดและพังผืดที่มดลูก การรักษาต้องใช้ยาประเภทหนึ่งที่สามารถทำให้ลูกพิการได้ ความสับสนปะปนกับความกังวลใจ นี่เราพร้อมจะมีลูกแล้วหรือยัง?
แต่งงานแค่ 2 ปีอายุ 27 และยังรักอิสระ รักการท่องเที่ยวอยู่ จะเป็นแม่ที่ดีได้แค่ไหน…. เกิดคำถามมากมายขึ้นมาในใจตลอดทางที่ไปโรงพยาบาลเพื่อพบแพทย์และตรวจให้แน่ใจ และแล้วผลตรวจก็ออกมาว่าท้องแน่นอน ความกังวลใจเริ่มครอบงำอย่างแรง เรารีบปรึกษาหมอเกี่ยวกับปัญหาที่ใช้ยารักษาสิว หมอคนแรกบอกว่า “ ให้คำตอบที่ชัดเจนเลยไม่ได้ว่าเด็กจะพิการหรือครบถ้วนสมบูรณ์หรือไม่ ต้องรอจนกว่าเด็กจะประมาณ 5 เดือน ถึงจะดูได้ว่าแขนขาครบมั้ย แล้วที่นี่ก็ไม่รับทำแท้งนะคะ…..?? “ …….. น้ำตามันตื้นขึ้นมาอยู่ที่คอ จนอดกลั้นไม่ไหว นี่เราต้องรอจนลูกโตงั้นเหรอถึงจะรู้ว่าเค้าจะสมบูรณ์หรือไม่ แต่ก็ไม่มีทางที่เราจะทำแท้ง ความรักลูกโดยสันชาตญาณของคนเป็นแม่พุ่งพล่านไปหมด น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด จนสามีต้องขอพยาบาลเข้าพบหมออีกคน เมื่อได้คุยกับหมออีกคน ค่อยใจชื้นและมีความหวังขึ้นมาบ้างว่าลูกเราอาจจะไม่เป็นไร รีบโทรเช็คกับคลินิกที่รักษาสิวว่าเป็นยาประเภทใดแน่ แรงแค่ไหน จะมีผลต่อลูกแค่ไหน ก็ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แปลกนะ ที่คำถามเรื่องความพร้อมที่เคยกังวลก่อนหน้านี้หายไปโดยไม่รู้สึกตัว แต่เมื่อเสียความรู้สึกกับหมอคนแรกที่ รพ.นั้นแล้วเลยตัดสินใจเปลี่ยนหมอและเปลี่ยนโรงพยาบาล เลือกหมออดินันท์ที่มีพี่ๆแนะนำมาที่ รพ. BNH ครั้งแรกที่ไปฝากท้องกับคุณหมอ ได้ฟังหัวใจของลูกเต้นเป็นครั้งแรก “ นี่เหรอคือความรู้สึกของคนเป็นแม่ “ มันยากที่จะบรรยายได้ว่ารู้สึกอย่างไร บอกได้เพียงแค่ว่าความรู้สึกในวันนั้นยังคงฝังจำอยู่ในจิตใจเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง